ความเหมือน….ที่แตกต่าง

ฝนเขียนบันทึกเรื่องนี้ เพื่อจะเป็นความทรงจำว่า “First impression” ของการได้กลับมาเรียนอีกครั้งเพื่อเป็น “แพทย์ผู้เชี่ยวชาญ” หรือ Resident นั้นเป็นอย่างไร……………

ความรู้สึกแรกของการกลับมาเรียนคือ “เหงา” ค่ะ

ตอนเป็น “นักศึกษาแพทย์” มีเพื่อนเรียนเป็นกลุ่ม ไปเรียนก็ไปด้วยกัน กินข้าวก็กินด้วยกันเป็นกลุ่มๆ….แต่พอกลับมาเป็น “แพทย์ประจำบ้าน” กลับต้องอยู่คนเดียวเป็นส่วนใหญ่ ราวน์วอร์ดคนเดียว กินข้าวคนเดียว เข้าห้องผ่าตัดคนเดียว….ถึงจะมีเพื่อนกลับมาเรียนด้วยกันแต่ด้วยภาระงานของแต่ละคน ทำให้ต้อง “กระจายตัว” กันไปทำงานตามจุดต่างๆ ไม่ค่อยมีโอกาสได้มาสังสรรค์กันเหมือนเมื่อก่อน 😦

ความรู้สึกที่สองคือ “ต้องปรับตัว” ถึงแม้ว่าจะกลับมาเรียนที่เดิม บรรยากาศเดิมๆ อาจารย์คนเดิมๆ แต่มัน “ไม่เหมือนเดิม” อีกแล้ว…..ครั้งนี้กลับมาเพื่อเป็น “ผู้เชี่ยวชาญ” ไม่ใช่ “นักศึกษา” อย่างเมื่อก่อน ที่อาจารย์จะคอยป้อน คอยสอนตลอดเวลา ต้องเรียนรู้ที่จะเรียนเอง ขวนขวายเอาเอง….เข้าช่วยผ่าตัดอาจารย์ก็ไม่ชี้ให้ดู ไม่บอกอีกแล้ว ต้องคอยสังเกตเอาเองว่าอาจารย์ทำยังไง แล้วเราจะทำตามได้ยังไง………..

ความรู้สึกที่สาม คือ “เข้าใจ” เข้าใจแล้วว่าทำไมพี่ resident ถึงคอยว่า คอยบ่นเราแบบนั้น….เข้าใจ ว่าทำไมพี่ถึงเลือกสอนน้อง….เขาดูที่ performance จริงๆ นะ….เพราะทุกอย่างที่ practice คือความเป็นความตายของผู้ป่วย และ resident เป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด….เข้าใจแล้วว่าทำไมพี่ถึงต้องถามจนมั่นใจว่าน้องๆ รู้วิธีการทำหัตถการต่างๆ อย่างถ่องแท้ ถึงยอมให้น้องทำได้

ทั้งหมดทั้งมวลที่บ่นๆ มา ทำให้มองเห็นสัจธรรมอย่างหนึ่งว่า เวลาเปลี่ยน อะไรก็เปลี่ยน ทุกอย่างไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน ถึงแม้จะกลับไปอยู่ในที่เดิมๆ แต่สถานะไม่เหมือนเดิม มันก็ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกต่อไป…โตขึ้นอีกขั้น ก้าวไปอีกขั้น สั่งสมประสบการณ์ไปอีกขั้น…..ช่วงชีวิตตอนเป็น “นักศึกษาแพทย์” เป็นช่วงเวลาที่มีคนสอนมากที่สุดในชีวิตแล้วจริงๆ เพราะเมื่อจบเป็น “แพทย์” แล้ว ไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่ ถือว่าเราเท่ากัน คือเป็น “เพื่อนแพทย์” เหมือนกัน…..ความรับผิดชอบเท่ากัน!!