ณ เมืองในหุบเขาอันไกลโพ้น
อพาร์ทเมนต์ขนาดย่อมแห่งหนึ่งริมเขาให้ที่พักอาศัยชั่วคราวสำหรับเด็กรุ่นจำนวนเจ็ดคน
ซึ่งข้ามน้ำข้ามทะเลสาบมาเยี่ยมเพื่อนแห่งเมืองหุบเขา
ภายนอกอบอวลไปด้วยอากาศแสนสบายตอนสายๆของวันอาทิตย์
หากแต่บรรยากาศในห้องดูรีบเร่ง
บนโต๊ะอาหารถูกบดบังไปด้วยจานชามและภาชนะหลากชนิด แต่ละใบล้วนแต่บรรจุแน่นไปด้วยอาหารปริมาณเลี้ยงคนได้ห้าสิบคน
เหมียวแม่ครัวหน้าเด็ก ยกอาหารจานสุดท้ายมาเสิร์ฟบนโต๊ะ
ขณะที่สาวหน้าใสสองคน ปรี๊ดกับ ต้องกำลังง่วนอยู่กับการตักอาหารใส่ถุงสำหรับทุกคนในมื้อกลางวันก่อนออกเดินทาง
“เฮ้ย…สิบโมงครึ่งแล้ว จ๊าบว่าจะมาสิบเอ็ดโมง ว่าแต่ว่า มันจะตื่นรึยังวะ” ต้องนึกขึ้นมาได้
“นั่นสิ พี่จ๊อด พี่จ๊อด โทรไปถามพี่จ๊าบซิ ตื่นรึยัง” ต๊อบหนุ่มน้อยมาดขรึม โผล่หน้้าตะโกนสั่งมาจากห้องครัวขณะล้างจานอยู่
จ๊าบคือเด็กสาวบ้านนอกหน้าใสใจซื่อ เธอเป็นตัวตั้งตัวตีในการจัดทริปครั้งนี้ ให้เพื่อนๆต่างเมืองได้มาพักผ่อนในจังหวัดของเธอบ้าง เธอจึงต้องรับหน้าที่เป็นไกด์และหัวหน้าทริป โดยมีสวย สาวสวยของเมืองเป็นผู้ช่วยมือหนึ่ง
ทั้งสองสาวตระเตรียมข้าวของสารพัด รวมไปถึงที่พักแห่งนี้ด้วยส่วนตัวเธอทั้งสองต้องไปพักที่อื่น เพื่อให้เพื่อนๆได้พักอย่างสบาย
จ๊อดล้วงหยิบมือถือโทรหาจ๊าบตามคำสั่งอย่างว่าง่าย
จ๊อดเป็นเด็กหนุ่มเมืองกรุงคนเดียวในทริปจากประสบการณ์ของคนเมืองหลวงจ๊อดจึงเป็นคนมีเล่ห์เหลี่ยมทันคน ไหวพริบแพรวพราว ผิดกับจ๊าบ ทุกคนถึงได้สงสัยว่าทำไมสองคนนี้จึงสนิทกันได้
“มันตื่นแล้วล่ะ เดี๋ยวมันกำลังออกจากบ้าน” จ๊อดตอบหลังจากวางหูจากจ๊าบ
“อ้าวเฮ้ย อีเฮีย นี่มันจะสนใจ Cosmo อะไรกันนักหนาเนี่ย” ปรี๊ดตะโกนแซวตุ้ม อดีตนักมวยมือสมัครเล่นที่ผันตัวเป็นหนุ่มโรงงาน ขณะกำลังขะมักเขม้นอ่านบทความในหนังสือ Cosmopolitan อยู่ตรงหน้า
“โห พี่ไม่เคยรู้เลยนะเนี่ย ว่า cosmo มันจะมีรูปผู้ชายเปลือยแบบนี้” ตุ้มพูดไปเช็ดน้ำลายไป
ลุกขึ้นเตรียมหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ พร้อมกับหันมายื่นหนังสือให้ต้อง
“เอ้า ซ้อ เอาไปอ่านป่าว หนุ่มกรุบกรอบน่าทานทั้งนั้นเลย”
“มาเรียกชั้นซ้อ มีพี่ชายรึปล่าว….” ต้องยังบ่นไม่ทันจบประโยคก็อ้าปากเหวอ เพราะมีมือขาวๆมือหนึ่ง
รีบคว้าหนังสือไปอย่างรวดเร็วก่อนที่ใครจะคว้าได้
“เฮ้ยยยย น้องชอน ชอบแบบนี้เหรอน้อง”
หลายเสียงประสานพร้อมๆกันเมื่อเห็นว่ามือที่ รีบมาคว้าหนังสือเล่มนั้นคือ น้องชอน
หนุ่มอายุน้อยที่สุดในทริป ผู้มีพี่ชายลักษณะอวบระยะสุดท้าย เป็นคนส่งน้องชายมาเที่ยวแทนตัวเอง
น้องชอน หนุ่มน้อยขาเดฟยิ้มเอียงอาย
พร้อมส่งเสียงเบาๆว่า “ผมแค่จะเอาไปเก็บให้ครับพี่” ….
.
.
.
.
“นี่ นี่ ทุกคน เจ๊จ๊าบจะมา เรามาเล่นซ่อนแอบกันดีกว่า” ปรี๊ดโพลงขึ้นมาขณะที่ทุกคนกำลังเก็บของเตรียมออกจากบ้าน
“แหม เล่นเป็นเด็กๆ” จ๊อดทำเสียงรำคาญ ขณะเอื้อมมือหยิบกางเกงในตุ้มที่วางทิ้งไว้บนโซฟามาพับเก็บให้
“เอาสิๆ แต่จะแอบๆในห้องแบบนี้เดี๋ยวมันก็หาเจอน่ะสิ” เหมียวพูดพลางมัดถุงข้าวถุงสุดท้ายอย่างคล่องแคล่ว
“ก็ออกไปข้างนอกสิ” ต๊อบเริ่มวางแผน
ทุกคนมองออกไปข้างนอกระเบียงของอพาร์ตเมนต์แห่งนี้ ซึ่งเป็นทางออกสู่สวนสวย ดอกไม้แข่งกันบานรับฤดูใบไม้ผลิ
“ก็เอาไอตุ้มเนี่ยแหละรอให้มันออกจากห้องน้ำแล้วใช้ให้มันไปเปิดประตูให้จ๊าบเพราะมันยังไม่รู้ว่าเราจะไปซ่อน พอมันกลับเข้ามาก็ทั้งตุ้มทั้งจ๊าบก็งง ว่าคนอื่นมันหายไปไหนวะ เนียนดี” ต้องเริ่มครุ่นคิด “แต่ว่าประตูก็ต้องเปิดอยู่สิ ใครจะปิดให้ทันล่ะ หรือคนนึงต้องซ่อนข้างใน”
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมโดดออกหน้าต่างเอง” ต๊อบเสนอตัว
อ๊อออออดดดด
“เฮ้ย” ทุกเสียงประสานพร้อมกัน “มันมาแล้วววววว”
“เฮ้ย ทุกคนออกไปซ่อน เดี๋ยวผมจัดการเอง เดี๋ยวผมปิดประตูให้” จ๊อดประกาศกร้าว “เดี๋ยวผมจะทำท่าตกใจที่ทุกคนหายไปเอง ดีมั้ย ผมเล่นละครเก่ง” ทุกคนหันไปมองจ๊อดเป็นตาเดียว ไรวะ ไหนเมื่อตะกี้มันเพิ่งบอกว่าเล่นเป็นเด็กๆ
อ๊อออดดดดดด ดดดดดดดดดดดดดดดด
ออดรอบที่สองเริ่มดังยาวกว่าเดิม บ่งบอกถึงอารมณ์คนกด
ทุกคนเริ่มตัดสินใจวิ่งออกนอกระเบียงอย่างไม่สนใจรองเท้า
ต๊อบ ต้อง เหมียว ปรี๊ดและชอน วิ่งออกจากห้องไปกองรวมกันอยู่ที่หนึ่งโดยไม่มีใครสนใจว่ามันคือที่ไหน รู้แต่ว่าต้องห่างจากจ๊าบให้มากที่สุด
เสียงอู้อี้ๆ แรกๆฟังไม่ชัด ว่าจ๊อดพูดอะไรกับจ๊าบ เหมียวเริ่มขยับนำเพื่อนๆไปซ่อนเบื้องล่างหน้าต่างห้องครัวที่เปิดอยู่
เพื่อทุกคนจะได้ยินเสียงจากข้างในชัดเจน
“อะไรกันวะ” เสียงจ๊าบกรีดร้อง
“ก็นั่นแหละ เค้าว่าว่าจะเดินไปเรื่อยๆ รอจ๊าบไม่ไหว”
ทุกคนหันมามองหน้ากันอย่าง งงๆ นี่มันแผนอะไรของจ๊อดวะ
เป็นเรื่องเป็นราวมาก มีออกไปเดินเล่นด้วย ไหนตอนแรกจะทำเป็นงงเฉยๆ
“เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย อะไรกัน” เสียงตุ้มโวยวายออกมา
สงสัยจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ
“อ๊ายยยยยย แล้วนี่อะไรกัน อีพี่ตุ้มนี่ก้อ มันจะอะไร
มานุ่งผ้าเช็ดตัวตัวเดียวออกมาแบบนี้ น้องเป็นผู้หญิงนะ” เสียงจ๊าบดังไม่หยุด
“แล้วมันจะอะไรกัน ก็บอกว่าออกสิบเอ็ดโมงครึ่งไงจ๊าบก็มาถึงสิบเอ็ดโมงก็ไม่ถูกรึไง
แล้วมันจะออกไปเดินเล่นข้างนอกได้ยังไง เมิงนี่!”
เสียงบ่นดังแว่วมาเป็นระยะ สลับกับเสียงเงียบไปเมื่อป้อนไส้กรอก ขนมปัง และไข่ดาวเข้าปาก
“อร๊ายยยย แล้วไอคุณพี่ตุ้มนี่มันทำไร อี๊ยยยยยยยยยย ทู่เร่ดที่ซู้ ดดดดด จะเอาไดร์เป่าผมไปเป่าใต้ผ้าเช็ดตัวได้ยังไงแล้วคนอื่นมันจะใช้ต่อได้ยังไง จ๊าบจะบ้า”
เสียงเงียบไปครึ่งวินาที ตอนนี้คาดว่าเป็นรอบของข้าวผัดกระเพรา
จ๊อดเพิ่งได้โอกาสพูดแทรก
“เออ เฮ้ยไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเราก็ไปเที่ยวกันสามคนเนี่ยแหละ”
“พวกนี้นี่ ได้ข่าวว่าจ๊าบเป็นไกด์นะ แล้วทำไมไม่รอกันล่ะ แล้วมันจะเดินกันออกไปถูกมั้ย เดี๋ยวก็หลงกันหมดพอดี
นี่สวยเค้าก็รออยู่ในเมืองแล้ว แล้วจะเจอกันยังไง รู้เหรอว่าจะขึ้นรถที่ไหน หอยหลอด”
เหมียว ต๊อบ ปรี๊ด ชอนและ ต้อง หันมามองหน้ากันแบบไม่ไหวแล้ว ทุกคนหัวเราะราวกับคนบ้า แต่หาได้มีเสียงซักแอะ
เล็ดลอดออกมาได้ไม่ เกร็งท้องเป็นที่สุด
“แล้วอะไรเนี่ย เสื้อผ้าก็ไม่เอาไปด้วย เดี๋ยวมันหนาวนะ แล้วมันจะตายกันนอกบ้านมั้ยเนี่ย นี่จ๊าบโทรหาแต่ละคนก็ไ่ม่รับ อ้าว นี่พี่ต้องไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วย แล้วมันจะติดต่อกันยังไง อีพวกนี้นี่”
ติ๊ดๆๆๆๆ โทรศัพท์ต๊อบดังขึ้นข้างตัว
ทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียว ต๊อบรีบรับโทรศัพท์แล้วทำเสียงเข้ม
“ว่าไงครับ พี่จ๊าบ พวกผมออกมาก่อนเพราะพี่จ๊าบมาช้า…” ต๊อบยังต่อไม่ทันจบประโยค
เสียงกรีดร้องของจ๊าบก็ดังจากในบ้าน “หอยหลอด ….แกไม่ต้องมาอำ ชั้นเห็นแกแล้ววววว “
.
.
.
rue.des.paquis.25 